Cześć, jestem Federica! Urodziłem się w Neapolu w 1987 roku. W moich żyłach płynie kawa i silna neapolitańska dusza. Jestem silnie związana z moją ziemią i pochodzeniem, chociaż czuję, że należę do całego świata. Kocham Azję, ludy azjatyckie i buddyzm. Uwielbiam podróżować, gdy tylko mogę przygotować plecak i wyjeżdżam. Jestem chciwą od zawsze na diecie, uwielbiam białą czekoladę i pizzę, ściśle neapolitańską. Uwielbiam proste rzeczy, lubię nawyki i rutynę, ale lubię strzały w głowę. Moje motto to „puść”. Jestem precyzyjny, zdeterminowany i słoneczny. Wyglądam na twardego, właściwie jestem bardzo wrażliwy. Moi koledzy nazywali mnie „sierżantem”, ponieważ w pracy jestem poważny i bardzo surowy. Nie przepuszczam jednego. Mimo to na każdym weselu jestem wzruszona. Ukrywam łzy za aparatem, jedynym miejscem, w którym czuję się bezpiecznie. Po 9 latach studiów i specjalizacji z nauk o żywności zrezygnowałem z fotografowania. Uwielbiam wesela. Uwielbiam emocje małżonków, nieprzewidywalność ludzi, łzy, głębokie spojrzenia, splecione dłonie, ciepło rodzin, mocne uściski, dzieci, które biegają i brudzą się, dziadków, którzy zasypiają. Każdą historię staram się opowiedzieć w sposób prosty, naturalny i elegancki, tak jak ją odbieram i nią przeżywam. Po prostu daję się ponieść emocjom i dniu, bez kierowania nim i modyfikowania naturalnego przebiegu wydarzeń. Lubię myśleć, że moja historia na zawsze pozostanie wspomnieniem w czyimś życiu. Uwielbiam tę pracę, bo tak naprawdę dla mnie to nie jest praca i, jak ktoś mówi: „pokochaj swoją pracę, a nigdy nie będziesz pracować przez cały dzień”. [Fotograf ślubny w Neapolu]