Jestem uważnym obserwatorem. Zawsze byłem. Pamiętam, że moja mama mówiła mi, żebym nie gapił się na ludzi, gdy byłem dzieckiem. Wydaje mi się, że nie słuchałem, wpatrując się w ludzi, tylko teraz robię to przez wizjer aparatu. Moje zainteresowanie fotografią zaczęło się w połowie lat 80-tych, kiedy byłem zaledwie nastolatkiem. Oszczędziłem przez ponad rok, aby pozwolić sobie na mój pierwszy aparat, którym był Nikon FM2 z obiektywem 50 mm. W pełni manualna, filmowa kamera, którą do dziś posiadam i która robi doskonałe zdjęcia. Był to czas, gdy oba aparaty i fotografie miały trwać. Aparaty fotograficzne były w większości maszynami mechanicznymi, a fotografie były wydrukami fizycznymi, tworzonymi na kliszy i wyciskanymi na papierze. Było coś namacalnego w robieniu zdjęcia, a zdjęcia, nawet normalne zdjęcia z wakacji rodzinnych, zostały podjęte w celu złożenia oświadczenia. Pamiętam, jak wyjeżdżałem na kilka dni z rodziną i mogłem zabrać ze sobą 1, a może 2 rolki filmu. To łącznie 36 lub 72 ekspozycje. Tak więc naciśnięcie migawki było czymś ekscytującym, co przyszło pod koniec przemyślanego procesu, który mógł zająć minuty lub ułamek sekundy, ale nadal: robienie zdjęcia było oświadczeniem. A jeśli się nad tym zastanowić, te zdjęcia wciąż są w pobliżu, czy to w albumach, czy w pudełkach w szafie. Mogą to być twoje zdjęcia jako dziecko lub zdjęcia twoich rodziców lub dziadków. Nadal pracują nad zachowaniem pamięci, przekazywaniem pokoleniom informacji o ludziach, którzy przyszli przed nami. Mówią nam, kim jesteśmy i skąd pochodzimy. Kilka dekad do przodu, nadchodzą czujniki cyfrowe i smartfony, a fotografia radykalnie się zmieniła, ponieważ aparaty zdają się trwać tylko kilka lat, zanim staną się przestarzałe, a tysiące zdjęć zrobią tysiące, z których bardzo niewiele, jeśli w ogóle, zostanie wydrukowanych i mieć szansę na obejrzenie przez kogokolwiek w ciągu 10 lub więcej lat. Jednak moim zadaniem jest fotografowanie ślubów i lubię pochodzić z minionej epoki fotografii, która miała trwać, kiedy migawka została naciśnięta, aby wydać oświadczenie. Utknęło mi to w pamięci, nawet jeśli pracuję z aparatami cyfrowymi, a rolka 36 zdjęć zamieniła się w kartę pamięci o pojemności wielu tysięcy zdjęć. Mój sposób myślenia się nie zmienił, podekscytowanie widokiem wszystkich elementów składających się na ramkę, której szukam, i naciśnięciem migawki, też się nie zmieniło. Właśnie wkraczam w 10. rok jako zawodowy fotograf ślubny. Wszystko to stało się prawie przypadkiem, kiedy stanąłem przed decyzjami dotyczącymi mojej 15-letniej kariery korporacyjnej, a moje życie osobiste skłoniło mnie do przemyślenia mojej ścieżki zawodowej. Poproszono mnie o sfilmowanie ślubu przyjaciela, ale nie uprawiałem fotografii od wieków. Nauczyłem się techniki fotograficznej, kiedy byłem nastolatkiem, a potem odłożyłem ją na bok, ponieważ moim hobby jest i zawsze było gitary. Pożyczyłem więc aparat cyfrowy i zrobiłem zdjęcia ślubne tym ludziom, nie ucząc się, jak robić wesele. Po prostu poszedłem tam i zrobiłem zdjęcia tego, co widziałem, nie udzielając nikomu wskazówek, ponieważ nie miałem pojęcia, jak to powinno być nakierowane. To była dokumentalna fotografia ślubna bez mojej wiedzy. Okazuje się, że wszystkim podobały się te zdjęcia. Tak bardzo kochałem gitary i muzykę i miałem nadzieję, że wrócę do nich, ale z czasem fotografia kochała mnie bardziej niż gitary. Miałem talent i odpowiedzialność za rozwój. W międzyczasie założyłem firmę. Już od najmłodszych lat miałem już podstawowe techniki, więc studiowałem pracę mistrzów. Fotografowie, którzy zawsze mnie lubili, tacy jak W. H. Eugene Smith Cartier Bresson, Don Mc Cullin, Elliott Erwitt, Salgado i im więcej się uczyłem, tym więcej odkryłem, tym więcej książek zdobyłem: Alex Webb, Fan Ho, Josef Koudelka, Bruce Gilden, Robert Frank, James Nachtwey i inni. Najlepszym sposobem na ulepszenie leksykonu jest czytanie książek. Podobnie w przypadku fotografii, studiowanie pracy mistrzów nad książkami fotograficznymi jest tym, co rozwija własny język fotografii. Co kształtuje twój sposób patrzenia na rzeczy i tworzenia obrazu, aby wypowiedzieć się. Do dziś nakręciłem około 300 wesel. Wszystko, od uciekających par i pary gości, do wydarzeń ponad 200 osób. Bez względu na to, jak duże i fantazyjne, czy małe i proste, zawsze chodzi o opowiedzenie historii moich klientów poprzez moje zdjęcia. Chodzi o wykorzystanie mojego leksykonu fotografii do tworzenia obrazów, które będą wierne moim klientom, do ich dnia, ich wizji. Zapewniają treść, ja zapewniam styl. Proste.